Lietuvos lenkų tarmės

Słyszałam ża takia bywajo jakiaś niaspokoji. Słyszałam to, ala w Świentobrości gdzie naszaj, gdzie kiedy tak, moża słyszała pani jak tam, była dawna czasy, była, był straszny niaspokuj w plabanji i ksionc z tego umar, młody ksiondz, nie miał spokoju. Tam taka była, moja ojcowia opowiadali, że tak była. Umarła u jadnego ksiendza, zapomniała ta miejscowość, guspodynia, a do Świentobrości był przyjechawszy nowy młody ksiondz. I ona była z tych stron ta guspodynia ksiendza, tu jej ojcowia żyli w Błajwiszkach wioscy i ona tutaj była schuwana, przywiezli jo z końmi, z trunu, i tu ten sam ksiondz, u którego ona była już schowana i schowali jo. Nu ji po tym schuwaniu zaczeła sie w plabani niespokój straszny, który ten ksiondz młody nie znał ni tej osoby, ni tej znaczy guspodyni, la ksiendza zaczeła robic sa straszna w plebanji. Nu i coż. I wołał sie on wie parafijanów, żeby przychodzili du plabani w nocy. Jak parafijanie przychodzo, cichu. Zostawio parafijanie i znowu ksiondz. I ksiondz zaczoł churować, modlił sie, zaczoł mówić na cały kościoł, na cała parafja, ża beńdzia dzisiaj mszo odprawiona, bo nie mam w plabani spokoju. Nu ji wszystkia ludzi takia przarażona byli, wszystku. Nu ji zaczoł potam po tym czasia ksionc chorować. Nu powiedzieli, że czeba la tej niaboszczki głowa ściońć i położyć koniac nok. I mówio, że udkopali w nocy maszczyzni taj kobiety truna, jej ścieli łupato głowa i położyli koniac nog i ud taj nocy był spokój, ale ksiondz zaczoł chorować. Mówi jak dawniej, przelanknienia, wrzody i umar ksiondz, i wszystko pozagasła. Niby że ścieli głowa dla niej. Tu to była z dawniejszych czasów, nia tak bardzo dawno ta taka upowiadania w Swientobrości

[słyšałam ža takʼa byvajo jakʼaś ńaspokoji/ słyšałam to/ alʼα/ f s’v’entobros’c’i gdzʼe našaj / gdzʼe kʼedy dzʼe tak/ moža słyšała pańʼi jak ta była/ davna časy była/ jak był strašny ńeªspokuj f pl’eªbańji i ks’onc z tego umar/ młody ks’onc// ńe mʼał spokoju// nu tam taka była/ moja uojcov’eª uopov’adal’i/ že tak była// umarła u jαdnego ks’endza/ zapumnʼała ta mʼejscovosʼcʼ/ guspodyńa/ a do s’v’entobros’c’i był pšyjexafšy novy młody ks’onc// i uona była s tyx stron ta gůspodyńa ks’endza/ tu jej uojcov’a žyl’i v błajv’iškax v’oscy i ona tutaj była sxuvana/ pšyv’ez’l’i jo s końm’i / s trunu/ i tu ten sam ks’onc/ u kturego ona była jus sxovana i sxoval’i jo// nu ji po tym sxůvańu/ pańi moja/ začeła s’e f pl’eªbańi ńespokuj strašny/ ktury ten ks’onc młody ńe znał ńi tej uosoby/ ńi značy tej gůspodyńi/ l’a ks’endza začeła rob’ic sa strašnα f pl’ebańji// nu ji coš/ vołał s’e uon/ vołał s’e uon vʼe paraf’ijanuf/ žeby pšyxodz’il’i du pl’abańi v nocy// jak paraf’ijańe pšyxodzo/ c’ixu// zostav’o paraf’ijańe i znovu ks’onc// ji ks’onc začoł xůrovac’/ modl’ił s’e/ začoł muv’ic’ na cały kos’c’oł/ na cała paraf’ja/ žeª beńdźα dźis’aj mšo uotprav’ona/ bo ńe mam f pl’abańi spokoju// nu ji fšystk’a l’udźi tak’eª pšαražona byl’i/ fšystku// nu ji začoł po tαm po tym čas’eª ks’onc xorovac’// nu pov’edźel’i/ že čeba l’a tej ńaboščk’i głova s’c’ońc’ i połožyc’ końαc nok// i muv’o/ že utkopal’i v nocy maščyz’ńi tαj kob’ety truna/ jej s’c’el’i łůpato głova i połožyl’i końαc nok i ut tαj nocy był spokuj/ i był spokuj al’e ks’onc začoł xorovac’// muv’i jak davńej/ pšel’aηkńeńa/ vžody i umar ks’onc/ i fšystko pozagasłα// ńiby že s’c’el’i głova dl’a ńej// tů to była z davńejšyx časůf/ ńeª tak bardzo davno ta taka upov’adańeª v sv’entobros’c’i]