Lietuvos lenkų tarmės

Jak uzdrowisko zaczęło się, zaczęli budować wille, kto miał pieniądze, oni tu nie mieszkali, ale mieszkali, tego, na zimie nie pracowali, wszystkie te wille nie pracowali, bo byli nieogrzewane, a wiosną zaczynała się robota. Naszym miejscowym ludziom, tutejszym, kto druskienicki był. Nu w tych domach wypoczynku, nu to było dużo, jeśli panie chcą zobaczyć, to jeszcze pewnie na tej ulicy po Zielonej tam para domów jest, starych willi. Nu potem była tam na Pogance , jak u nas nazywali, za Rotniczanką były prywatne te wszystkie wille. Nu i tu ludzie z tego żyli. (A ta Rotniczanka, taka dzielnica była czy jak?) Nie, tu jest, osiem kilometrów stąd, dziewięć, od jeziora nazywa się, ona stamtąd bierze, no dziewięć kilometrów, to ona tak sobie płynie. I tutaj tak nazwali widocznie Rotnice , wieś, trzy kilometry. Ona była na drodze, bo dlatego że był most w Druskienikach przez Niemen, to ona była taka droga Grodno, przez Rotnice albo na suchą granicę, gdzie była siedemnaście kilometrów stąd, albo na most, przejeżdżać było. To ta Rotnica starsza od Druskienik, na dużo starsza. (To stamtąd miasteczko zaczęło się, tak?) Zaczęło się stamtąd, tutaj ta woda, jak zaczęły się te wody, zrozumieli, że to jest lecznicze, nu i trzeba było korzystać, Polska też była po wojnie, to było nie bardzo do tego. Wszystko było w prywatnych rękach, zbudowane te łazienki, jak my nazywamy, zawsze w parku, co stare jest, teraz tam, panie były pewnie, w parku naszym. To ten budynek to jeszcze, z tej strony jak wchodzimy, to tam zawsze mówili, że tam Piłsudski, kabiny jego na górze byli. Jak przyjeżdżał Piłsudski, to już jego tam dwie kabiny były i on tam zajmował się. A to było w prywatnych, nie, w rządowych rękach, a potem, czy w prywatnych było, a potem już byli rządowe, wziął zarząd te łazienki pod swoją opiekę. Nu ludzi było latem dużo, przyjeżdżało, tutaj jak liczyli, że było do dwudziestu tysięcy z nami razem, z tymi, co miejscowi byli. Jeden dochód był tylko z tych wszystkich wo tych wczasowiczów. Pokojówki, kelnerki, kucharze, targowla , obsługa, to wszystko już było nasze.

[jak uzdrov’isko zaczeŭo śe/ zaczel’i budovać v’il’l’e/ kto m’aŭ p’en’ondze/ on’i tu n’e m’eškal’i/ al’e m’eškal’i/ tego/ na źim’e n’e pracoval’i fšystk’e te v’il’l’e/ n’e pracoval’i/ bo byl’i n’eogževane/ a v’osno začynaŭa śe robota// našym m’ejscovym l’udźom/ tutejšym/ kto drusk’en’ick’i byŭ// nu f tyx domax vypočynku/ nu to byŭo dužo/ jeśl’i pan’e xco zobačyć/ to ješče pevn’e na tej ul’icy po źel’onej tam para domuf jest/ staryx v’il’l’i// nu potem byŭa tam na Pogance/ jak u nas nazyval’i/ za Rotn’ičanką/ byŭy pryvatne te fšystk’e v’il’l’e// nu i tu ludźe s tego žyl’i// (A ta Rotniczanka, taka dzielnica była, czy jak?)// n’e/ tu jest/ ośem k’il’ometruf stont/ dźev’en’ć/ ot jeźora nazyva śe/ ona stamtont b’eže/ no dźev’en’ć k’il’ometruf/ to ona tak sob’e płyn’e// i tutaj tak nazval’i v’idočn’e Rotn’ice/ v’eś/ čšy k’il’ometry// ona byŭa na drodze/ bo dl’atego že był most v Drusk’en’ikax przez N’emen/ to ona byŭa taka droga Grodno/ pšez Rotn’ice albo na suchą gran’ice/ gdźe byŭa śedemnaśće k’il’ometruf stont/ al’bo na most/ pšeježdžać byŭo// to ta Rotn’ica starša od Drusk’en’ik/ na dužo starša// (To stamtąd miasteczko zaczęło się, tak?)// začeŭo śe stamtont/ tutaj ta voda/ jak začeŭy śe te vody/ zrozum’el’i že to jest lečn’iče/ nu i čšeba było kožystać// Pol’ska tež byŭa pu vojn’e/ to byŭo n’e bardzo do tego// fšystko byŭo f pryvatnyx reŋkax/ zbudovane te ŭaźenk’i/ jak my nazyvamy/ zafše f parku/ co stare jest/ teras tam/ pan’e byŭy pevn’e/ f parku našym// to ten budynek to ješče/ s tej strony jak fxodźimy/ to tam zafše muv’il’i/ že tam P’iŭsuck’i/ kab’iny jego na guže byl’i// jak pšyježdžaŭ P’iŭsuck’i/ to juš jego tam dv’e kab’iny byŭy i on tam zajmovaŭ śe// a to byŭo f pryvatnyx/ n’e/ v žondovyx reŋkax/ a potem/ čy f pryvatnyx byŭo/ a potem juž byl’i žondove/ vźoŭ zažont te ŭaźenk’i pot svoją op’eke/ nu l’udźi byŭo l’atem dužo/ pšyježdžaŭo/ tutaj jak l’ičyl’i/ že byŭo do dvudźestu tyśency z nam’i razem/ s tym’i/ co m’ejscov’i byl’i// jeden doxud byŭ tyl’ko s tyx fšystk’ix vo tyx fčasov’ičuf// pokojufk’i/ kel’nerk’i/ kuxaže/ targovl’a/ opsługa/ to fšystko juž byŭo naše]