Lietuvos lenkų tarmės

Dobrze po polsku nie umiem. [A kiedy Pani nauczyła się po litewsku? Z dzieciństwa?] Nie, już jak my byli panienki. Wtedy jak to zrosli, to wszendzie, to tam w wiosce, to tam domik po litewsku i po litewsku. Jeden domik takich by ja powiem. Czechowicz. Jaka nazwiska? Polska? Jasiulonis – litewska. Skinber – znowu polska. To tam rozmawiali po polsku. Kułda – polska, Jasiulonis – litewska, Użlis – litewska. To wa. My przywykli. I tak, i tak umieli. I te Litwiny po polsku, i my po litewsku umieli. Wot, a u nas w wiosce byli my trzy domy. Dyndul, to my po polsku trzy. A wtedy dwa domy Jasiulionis, tam po litewsku w domu rozmawiali. A my bawili sie jak dzieci razem i umieli i tak, i tak. A jak już ja wyszła za mąż za Litwina, to już my po litewsku późnie. Poki tata żył, to my po polsku z tatem i dzisiaj, Pani, pacierzy mówia, tata jak nauczył „Ojcze nasz”, „Zdrowaś Maryja”, „Wierzę w Boga”, „Dziesieńć Boskich przykazań”, naukoła, naukoła, „Anioł Pański” i ta „Wieczne odpocznienie” – po polsku. Każdy poranek mówia po polsku, a wieczorem – po litewsku. [A czemu po litewsku?] Nu już później my jak zaczeli, to z Litwinamy, i dzieci do szkoły i do spowiedzi po litewsku. I ja jeszcze z młodnych dni nauczyła sia Maryji litanie i umiem na pamieńc wszystka i każdy wieczór mówia. [A w tych Nowych Święcianach tam że polska szkoła była chyba, nie?] A to my w dzierewni, myż dziesieńć kilometry u nas była taka wioska. Dwa czy wiencej jak dwa kilometry Grzyby, po polsku – Grzyby, a po litewsku – Grybai. Dzierewnia, wioska. Nu to tam my wszystkie z wszystkich stron szli dzieci do szkoły. [Do tych Grybów?] Do tych Grzyby. Po polsku.

dobže po pol’sku ńe um’em// [A kiedy pani nauczyła się po litewsku? Z dzieciństwa?] ńe/ juš jak my byl’i pańeŋk’i// ftedy jak to zrosl’i/ to fšendz’e/ to tam v v’osce/ to tam dom’ik po l’itefsku i po l’itefsku// jeden dom’ik tak’ix by ja pov’em// čexov’ič// jaka nazv’iska/ pol’ska/ jas’ul’on’is/ l’itefska// sk’inber/ znovu pol’ska// to tam rozmav’al’i po pol’sku// kułda/ pol’ska/ jas’ul’ońis/ l’itefska/ užl’is/ l’itefska// to va// my pšyvykl’i// i tak/ i tak um’el’i// i te l’itv’iny po pol’sku/ i my po l’itefsku um’el’i// vot/ a u nas v v’osce byl’i my čšy domy// dyndul’/ to my po pol’sku čšy// a ftedy dva domy jas’ul’on’is/ tam po l’itefsku v domu rozmav’al’i// a my bav’il’i s’e jak dz’ec’i razem i um’el’i i tak/ i tak// a jak juš ja vyšła za mąž za l’itv’ina/ to juš my po l’itefsku pózńe // pok’i tata žył/ to my po pol’sku s tatem i dz’is’aj/ pan’i/ pac’ežy muv’a/ tata jak naučył ojče naš/ zdrovaś maryja/ v’ežę v boga/ dz’es’en’c’ bosk’ix pšykazan’/ naukoła/ naukoła/ an’oł pansk’i i ta v’ečne odpočńeńe / po pol’sku// každy poranek muv’a po pol’sku/ a v’ečoram – po l’itefsku// [A czemu po litewsku?] nu juš puzn’ej my jak začel’i/ to z l’itv’inamy/ i dz’ec’i do škoły i do spov’edz’i po l’itefsku// i ja ješče z młodnyx dn’i naučyła s’a maryji l’itan’e i um’em na pam’enc’ fšystka i každy v’ečur muv’a// [A w tych nowych Święcianach tam że polska szkoła była chyba, nie ?] a to my v dz’erevn’i/ myž dz’esi’enc’ k’il’ometry u nas była taka v’oska// dva čy v’encej jak dva k’il’ometry gžyby/ po pol’sku/ gžyby/ a po l’itefsku/ grybai// dz’erevn’a/ v’oska// nu to tam my fšystk’e s fšystk’ix stron šl’i dz’ec’i do škoły// [Do tych Grybów?] do tyx gžyby// po pol’sku//