lun ‘bagniste miejsce, mokradło’. Lun, pa brzegach jeśli przejść, to nie przejdzisz, to możysz uwalic sa, co i nie wylezisz. Tam stanoł, tak wo i woda wiencaj, wiencaj, nu upadasz u woda. Jeśli przerwał sieb, tak tam paszedby na dno, już nie wybił sieb ni za co na wierzch [Trykłaciszki, ZSz28]. Jest takich, takich lunów. Lun, ot naukoło błoty, tam jagody, pójdo baby zbierać, jak tyku bliżej do tegu lunu, a, mówi, lun przerwał sie, i poszła skroś ziemi [Imbrody, MW12]. (Mokre miejsce?) Lun [Smołwy, AŻ23]. Lun znaczy jak jidzi człowiek i kołyszy sie [Grzebieniszki, GA41]; luny Błoty nazywajo luny. (A rojsty?) Rojsty u nas nie nazywajo [Sztadwile, GP29].