kościum ‘garnitur’. Gospodarze, co bywało chłopcy wioskowe, kościumy gebrowe wytkane, a u kumieci, jak nazywali, we dworze chłopcy ubrawszy sie pięknie [Ruczuny, LJ27]. Należy sie różaniec, należy sie tam szkaplerz czy krzyżyk, kto co nosił, obrazek i on ubrany w kościumie, i on tam położony [Pietraszuny, MW31]. Ja nowy kościum miałem kupiwszy [Songajły, KR31]. Nu, on taki był, nu miał tam kościumek założyć przed tym, a jak trzy lata w wujsku pobył, to już jak, wszystko jedno już zmężniał już, już był zdarawiejszy [Juszkańce, EN39]